Օրերս մի շատ հետաքրքիր իրադարձություն, ավելի ճիշտ, սկանդալ տեղի ունեցավ եվրոպական երկնքում, որը ՆԱՏՕ-ի հակաօդային պաշտպանության համակարգը խայտառակեց թերևս աննախադեպ կերպով:
Երեկ Թուրքիայի Անթալիա քաղաքում Ռուսաստանի և Ուկրաինայի արտգործնախարարներ Սերգեյ Լավրովի և Դմիտրի Կուլեբայի բանակցություններից (Թուրքիայի արտգործնախարար Մևլութ Չավուշօղլուի մասնակցությամբ) հետո կայացած մամուլի ասուլիսում ՌԴ արտգործնախարարը հայտարարել է, որ Ուկրաինայում տարվել են «էթնիկական ուղղվածություն ունեցող» կենսաբանական զենքի մշակման աշխատանքներ:
Ռուսաստանի կողմից իրականացվող ռազմական հատուկ օպերացիայի ընթացքում տագնապալից բացահայտումներ են արվել Ուկրաինայում ամերիկյան վերահսկմամբ գործող կենսաբանական լաբորատորիաների մասին։
Ռուսաստանի ԶՈւ ՃՔԿՊ զորքերի ղեկավարը տեղեկություններ է հայտնել նաև Ուկրաինայում սփռված և Պենտագոնի ֆինանսավորմամբ գործող (համենայն դեպս, մինչև Ուկրաինա ՌԴ զորքերի մուտքը գործած) կենսալաբորիատորիների ցանցի մասին:
Խարկովում Պենտագոնի ֆինանսավորմամբ գործող կենսալաբորատորիայում, ինչպես արդեն նշել ենք մարտի 3-ին հրապարակված մեր հոդվածում, աշխարհի ամենահրեշավոր վիրուսն է ստեղծվել` բնական ծաղկի (օսպայի) գենոմի փոփոխությամբ ստացված դրա առավել վարակելի ու մահացու տարբերակը, որով վարակվելու դեպքում մահացությունը կազմում է 80-85%:
Փետրվարի 21-ին Ռուսաստանը ճանաչեց Դոնեցկի և Լուգանսկի հանրապետությունների անկախացումը` ըստ էության սկիզբ դնելով աշխարհի քաղաքական նոր քարտեզի գծագրմանը:
2018-ի թվացյալ հեղափոխական վերելքից հետո Հայաստանը հետևողականորեն գնում է անվերջ տեղատվության ճանապարհով՝ լինի երկրի հասարակական-քաղաքական, տնտեսական կյանքի ոլորտ, անվտանգային խնդիր, տարածքային ամբողջականություն։
1915-ից ինձ բաժանում է բավական պատկառելի ժամանակահատված։
Իմ հայրական տանը չխոսելիք թեմա է եղել Եղեռնը, որին զոհ են գնացել հորս երկու եղբայրներն ու քույրերը։
Մեր ներկա վիճակն ու անկախություն կոչեցյալ ժամանակահատվածում մեր քաղաքականությունը կարող է կարճ ձևով բնութագրվել որպես ամնեղսունակ ու շուստրի քայլերով, երբեմն էլ վազքով դեպի հերթական փոսը գնալու ընթացք։
Նման իրավիճակում մեր գիտակցությանը չի հասնում այն բանը, որ մեր ընթացքը ուրիշների գոյապայքարի հետևանք է՝ հիմնականում անկախ մեզնից...